Günlerden bir ölüm, insanlar düşmeye başlamış rahimlere. Kimin kimi doğuracağı meçhul.. Belki bir köle peygamber, belki de bir kraliçe arı kovanı doğuracak.. Belki de ben bir gün türlü vebalar doğuracağım. Hastalıklı genlerime sıkıştırılmış şifreler. Adenin’in karşısına Timin, Guanin’in karşısına Odhejak. Genotipim bozuk. Ölme organım ağzımın içinde. Kadının doğurduğu, hayatının geri kalanını kurtaracak.
Hatırlıyorum ben de, cadılıkla suçlanıp tüm kadınları katledilen aileleri. O gün peteklerden bal çıkarmıştım. “Kan sıvı, altına dönüşmez” dedim. Damarlardan kan çıkarmıştım. Ahh 'alp.. Dudağımda kalan son soluksun sen. Kesilen soluk… “Dökülen ecel terinden sıvı, altın olmaz” demiştim.
Hadi gel şeytan, anlaşalım. Bu diyarlar senin, Cehennem benim. Tüm iblisler senin, insanlar benim. Gözlerimin gördüğü her ihanette senin bahşişin olsun. Sen alt üst et Cennet’i, melekleri. Siz savaşın. Ben er ya da geç Cehennem’e düşecek olan insanlarımı ağırlayacağım.
Günlerden bir gün daha kıyamet alametiyken, insanlar zamana takmışlar akıllarını. Geçmiş yok, demişler gençler; gelecek yok, demiş ihtiyarlar.. Yeni doğanlar “Öldürün bizi” diyerek çığlıklar atmışlar ilk nefeste. Senle ben susmuşuz; göklerden kaç şeytan leşi daha atılır üstümüze diye. Kaç ihanet daha sezeriz? Kaç ölüm sayarız? Öle dirile nefes alanların peşinde. Şimdi kaç yaşındayız dedim Tanrı’ma.. Kaç bin yıl geçti uyanalı? İnsanlar ölünce ruhları özgür kalır, dedi ilk oğlum. "Burası bize Cehennem. Ruh bitince insan olur. Bedeli ödenir. Ölür. Yeniden özgür olur, ilahi düzenine kavuşur.. Hiç kimse istemez ete kemiğe sıkışmayı, Tanrı kızar ve sınar.. Çok sevdiklerini erken kurtarır. "Biz aslında sahneye ilk kez çıkmış palyaçolarız” demişti ilk aşık olduğum adam. Tedirginliğiyle komik. İşte böyle demişti hayat. Amacımız güldürmek. Sadece biz farkında olmadan hayattayız. Ölmek için yaşamak gerek..
Benim adım “en büyük Aşk”. İçimde yaratılışımın her anı. Dudaklarıma değen o ilah. İçime sürüklenen nefesi. Dudaklarına bırakışım ilk nefesimi.. Her hücremde saklayıp onun kollarında vereceğim son nefesimi. Benim adım masal. İçimde nice üvey insanlar, kurtlar, isyanlar, zehirli elmalar var. Mucize yok. Mucize var. Hala hayattayım ve olacağım kadınlar doğurdukça..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder